" ... ama başka insanların yüzüne bakabilmek için ilk önce KENDİ YÜZÜME bakabilmeliyim . ÇOĞUNLUĞA bağlı olmayan tek şey insanın VİCDANIDIR..." Evet böyle diyordu koca yürekli adam Atticus...
Ama o bile bülbülün öldürülmesine, kendi vicdanının susturulmasına engel olamadı... Kitap aslında 9 yaşındaki bir çocuğun gözünden o malum siyah/beyaz düşmanlığının yaşandığı dönemi anlatıyordu... Kitapta gündelik sıradan olaylar daha çoktu. Kitabın can damarı olan hikaye bile ancak 200. Sayfadan sonra başlıyordu.
İşte kitapta aslında ilginç bir tılsım vardı. Okudukça okuyanı içine çeken, avukat babanın sadece kendi çocuklarına değil, sanki dünyaya babalık yapması vardı. Ondaki o hoşgörü o en kötü görünen insanları bile anlamaya çalışması bana çok üstün bir ahlak anlayışını hatırlattı. Suratına tüküren bir insana bile espri ile yaklaşıp, keşke bugün tütün çiğnemeseymiş diyen bir karakter bir kişilik.
Ne diyordu zaten ? "İnsanların çoğu, nihayet onları GÖRDÜĞÜNDE iyidir Scout."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder