Dün bir kitapsever arkadaşıma çaya gitmiştim. Elimde okunacak onlarca kitabım olmasına rağmen, yine dayanamadım bir kaç kitap ödünç aldım. Bu küçük kitap da onlardan biriydi. Arkadaşım mutlaka oku dedi. Kitabın yazarı, Kont Maurice Polydore Marie Bernard Maeterlinck (doğum 29 Ağustos 1862 ölüm 6 Mayıs 1949 ) Kendisi Belçikalı bir yazarmış. Edebiyatta sembolizm akımının önde gelen temsilcileri arasında yer alıyormuş. 1911 yılında edebiyat dalında Nobel Ödülü'ne layık görülmüştür. Bu yazarın en tanınmış eseri de 1892'de yayımlanan bu Körler kitabıymış .
Kitabın konusu ise çok ilginç! Bir adada bir klisenin kurduğu güçsüzler yurdu mevcut. Bu yurtta kalan 6 kör insan , bir rahip tarafından kışın ilk günlerinde, güneşli bir havada , adada deniz kenarında gezintiye çıkarılıyor. Daha sonra ise Rahip ekmek, su getireceğim diye onlardan ayrılıyor ama geri dönmüyor. Bu körler de durumu farkedince telaşa kapılıp, hem nerede olduklarını anlamaya hem de yollarını bulmaya çalışıyorlar. Diyaloglar öyle etkileyiciydi ki kör olmadan kör olmayı hissettim sanki!
" Altıncı kör: Senin çok güzel bir kadın olduğunu söylüyorlar.
Genç kör kadın: Kendimi hiç görmedim ki..."
Sonu ise bir meçhul gibiydi ama okuyana göre! Herkesin bu sondan çıkardığı dersler vardır... Benim çıkardıklarım ise şöyle:
Hepimiz aile üyelerimizi, arkadaşlarımızı yakından tanıdığımızı , sevdiğimizi iddia ediyoruz ya! Bence bundan emin olmayın! Bakmak ayrı görmek , dinlemek, anlamak için ciddi zaman ayırmak ayrı! İşte kitapta şöyle geçiyordu " İşte yıllardır hep beraberiz ve hiç birbirimizi görmedik! Sanki daima yalnızmışız gibi! Sevmek için görmek lazım."
Belki de çok yakın olduğumuz bir insanın bile, bazen aslında çok yalnız olduğunu , hep ağladığını bilmiyoruzdur! Çıkarlarımız ve zorunlu birlikteliğimiz sonucu , sadece iyi günlerde ilişkimiz devam ediyordur ,kim bilir belki de onun dışı gülerken içi, hep ağlıyordur; ama biz göremiyoruzdur!..."
" Birinci ihtiyar kör: Diğerlerinin ağladığını hiç duymadık!
En ihtiyar kör: Ağlamak için görmek lazım!"
