Gösterilecek, anlatılacak bir şeyi olmayan "önemsiz sanılan anlar" asıl en değerli anlardır.(bu kitaptan alıntı)
13 Kasım 2015 'de bir adamın eşi, gittiği bir rock konserinde , onlarca masum insanla birlikte teröristler tarafından acımasızca öldürüldü.
Arkasında ise çok acı bir hikaye bıraktı bu kadıncağız:( O hikayede hiçbir şeyden haberi olmayan masum bir bebek ve yasını bile yaşamaya fırsat bulamayan sevgi ve acı dolu bir eş.
Ve bu eş , yaşadığı tüm acılarını ve hayata tutunma dolu hislerini bu kitaba dökmüş günlük gibi:(
Çoğu yerinde gözlerim doldu, özellikle o bebekle yaşadığı hüzünlü anlar...
Hele bir bölüm vardı ki,
Annesinin gömülmesinden günler sonra bebek ve baba mezarlığa gider.
Baba , bebeğin annesinin resmini mezarın üzerine koyar.
Bebek,18 aylık, resmi göstererek "hadi annemi eve götürelim" anlamında bazı hareket ve anlamlı bakışta bulunur, bildiği sesleri söyler, içinde "anne" geçen...
İşte kelimelerin bittiği andır o an...
Haberlerde sadece sayı ve isim olarak geçen "terör kurbanı insanlar" ardında işte böyle bir ömür sürecek acılar bırakırlar ...
"Nasılsınız?" diye sorduklarında , herkes onların hiç düşünmeden verdiği "İyiyim ya sen?" cevabını vermemi bekliyor
Ama herkes "benim iyi olmadığımı" biliyor.
(Kitaptan)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder