İnsancıklar: Dostoyevski

"Tekrar rica ediyorum; kendini üzecek şeyler düşünme. Hayat o kadar da acımasız değil. Bizden daha kötü durumda olan insancıklar var. Çocuğu yolsulluk ve açlık yüzünden ölen o aileyi düşünsene. Aklıma geldikçe halime şükrediyorum."

Bir güzel kitap daha bitti. Okuyanlar bilir zaten bu kitap için ne dense azdır... Mektuplar sayesinde o iki kişi arasında kurulan dostluk , okunmaya değer. O birbirine vermeye çalıştıkları yaşama sevinci, en sefil hallerde bile birbirleriyle , mektuplar aracılığı ile yaptıkları kitap sohbetleri, birbirlerine maddi, manevi anlamda destek olmaları ... Ama o belirsizlik ve sondaki o hüzün... 

Okurken  sayfalae su gibi aktı ama, biten her sayfa da arkasında bir damla gözyaşı bıraktı... 

Herkese kitapların sebep olduğu huzurlu saatler diliyorum.