Ahmet Hamdi Tanpınar.( Mahur Beste)

Ah Behçet Efendi Ah, ben senin hayatını uzunca anlatan bir roman bekliyordum; ama senin ve o güzel yürekli , güzel eşinin dışında herkesi; ailedeki eş, dost, akrabayı onların aşklarını yakından tanıdım. Okurken kimi zaman dağıldım, kimi zaman toparlandım. Dönemin gündemdeki tarihi olaylarına, doğu-batı fikir tartışmalarına şahit oldum. Günümüzle karşılaştırdım. Hiç bir şeyin değişmediğini farkettim. Mahur Beste'nin hikayesini öğrendim... Ama bir seni tam tanıyamadım be Behçet Bey... 

Sen hep kendini <biçare hissettiğin > için hep biçare yaşadın durdun. Sen biraz kısa boyluydun, biraz çekingen, biraz pısırık, beklenmedik bir zamanda, güzel bir kızla evlendirildin. O kadın seni hep sevdi saydı; ama sen  ne yaptın ? Hep kendini yetersiz hissettin, hiç karına sevgi ilgi göstermedin. Gömdün kafanı kitaplarına, ciltlerine, unuttun en yakınındaki en değerli olanı... 

Sen hep bir rüya aleminde yaşadın, en yakınındakini bırakıp, uzaktakilerin hayatı ile ilgilendin... Yazarın sana gönderdiği o kitap sonundaki ilginç mektuptan sonra, bendeki bütün taşlar yerine oturdu. Bulmacadaki eksik parçalar yerini buldu, kitabı okurken ortaya çıkan , dağınıklık ise açığa kavuştu......