Ivan Ilyiç'in Ölümü / Tolstoy

"Çektiği manevi acılar, bedensel ağrılarından çok daha fazlaydı. Acılar içinde kıvranıyordu ama asıl bu acının sebebi, ' Ya yaşadığım sürece hiçbir şey gerçekten gerektiği gibi değildiyse ?!' ... düşüncesiydi. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Pazar günü, baba çocukları gezmeye götürdü, başta ütü olmak üzere yapılacak bir ton iş var, ama ben yine kendiğimi kitaplığımın önünde buldum. Oradan bana , önceden tanışmış olduğum İvan İlyiç göz kıptı. Ben dedi ben, salon perdesini takma uğruna ne acılar yaşadım. Ailem mutlu olsun diye kendimi paraladım. Mesleğimde en iyi olmak uğruna bir ömür adadım, sonra... Sonra mı ? işte yapayalnız ölüyorum dostum, yapayalnız... Kızım biraz önce odama girdi, yalandan baba nasılsın dedi, sonra parti hazırlıklarına devam etti... Karım, ben öldükten sonra alacağı parayı arttırma derdinde... İş  arkadaşlarım benden sonra  kimin yerime geçeceği hakkında konuşmaya başladı. Herkes hayatına devam ediyor dostum ama ben ölüyorum ölüyor ve bunu kimse anlamıyor...