"Biz onlara benzemeyiz . Niye mi? Çünkü... çünkü yanımda sen varsın, beni kollarsın, senin içinde ben varım. Niyesi bu işte... Hadi devam et George orayı anlat hadi..."
İyi ki ikinci kez okumuşum dediğim bir kitap oldu. İkinci okuyuşumda , George ve Lennie'nin tekrar eden ve o hayallerini anlatan diyaloglarını nasıl da özlediğimi anladım.
En zor zamanlardaki dostluk, sevgi ve sevgisizlik , bir çift laf edecek bir insana olan ihtiyaç bu kadar iyi ve etkili sunulamazdı belki. Bir kitap hem bu kadar sade hem de bu kadar etkili bir dille yazılamazdı sanki.
Kitabın o hazin sonu , zaten insanı yıkan, bir dostun çaresinin tükendiğini etkileyici olarak sunandı. "Bunu yapmak zorundaydın George, yemin ederim ki yapmak zorundaydın ..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder