Dönüşüm ( Franz Kafka) Kitap Yorumu

Bir sabah işe gitmek için , her zamanki gibi , akşamdan kurduğunuz saatin çalan alarmını kapatmak için kalkıyorsunuz ve o da ne siz de bir farklılık var, uzanacak bir kolunuz yok, kalkamıyorsunuz bile yerinizden, sert bir kabuk var sanki sırtınızda! Evet tam da bunun gibi bu hikayede ,Gregor bir sabah kalktığında, kendini böceğe dönüşmüş gibi hissediyor! İnsan gibi duyuyor, düşünüyor ama söylediği sözler kelime değil, konuştukları vızıltıdan öteye de geçemiyor! Davranışları ise tam bir böcek gibi ...Korkuyor , kalkıp işe gidemediği için , sırf ailesinin borçları yüzünden pek de sevmediği bu işi kaybedeceği için korkuyor! 

Ben bu kitaptan o kadar çok etkilendim ki her bir bölüm, gözümün önünde sahneleşti! Böceklerden hem daha çok korkar oldum hem de onlara daha çok acır oldum! Çünkü Kafka çok ama çok etkileyici anlatmış bu hikayeyi! O böceğin her halini okuduğumda gözümde bir yaş damlası dondu adeta:(

Tamam bu görsel hikaye bu kadar basit olamaz tabi ki! Burada "böcekleşmeden" "dönüşümden yola çıkarak " toplumsal ve bireysel kavramlar ele alınmıştı! Edebiyatçı değilim, ünlü kafka okurlarından biri de değilim ( ki daha önce Kafka'nın Babaya Mektuplar ve Milena'ya Mektuplar kitaplarını da beğenerek okumuştum) ama burada anlatılmak isteneni de sıradan bir okuyucu olarak anladım tabi:) Anladığım kadarıyla bu kitap, toplumun ve  sistemin çarklarının , insanı nasıl kendi kedine yabancılaştırdığını gösteriyor! İnsanın hergün yapmak zorunda olduğu işlerle , gitgide nasıl makineleştiğini anlatıyor! Aile fertlerinin nasıl da birbirine görünür görünmez baskı uyguladığını ve ailenin, ferdlerden birinin zarar verme konumuna ya da iş göremez konumuna geldiğinde , nasıl o ferdi feda edebildiğini gösteriyor! Gerçekten "insan" olmak zor iş! İnsan olmak zor olduğu için mi, bu kadar "hayvana dönüşmeye başladık"  Öyküdeki böcek, zararsız sadece görüntüsü iğrenç ve korkunç! Peki ya "insana zarar veren yırtıcı bir hayvana dönüşmüş" insan! Karısını, sevgilisini zalimce döven, öldüren! Çocuğuna şiddet uygulayan! Bunlar da insan güya! İşte toplum bizi " çok çalışmaya ve mükemmel, standart olmaya" zorluyor! Ama biz mükemmel olamayız çünkü biz "insanız" Bizim de hatalarımız var! Duralım, yavaşlayalım biraz, hayattan zevk alalım! Aile fertlerini " insan olduğu için" sevelim, "affetmeyi bilelim, " aile fertlerini kusurları ile kabul edelim!" Başkaları ile karşılaştırmayalım! Baskı uygulamayalım! Bütün yükü tek bir ferde yüklemeyelim! İşte böylece, onu insanlıktan çıkartmamış oluruz!!!